‘Ceez, Pierre, oudejaarsavond bij het huis met het zwembad’ wordt er vanuit een auto geroepen in het straatje waar we even niet op onze gebruikelijke terrasje zitten te eten.

Vandaag hebben we besloten om te gaan eten bij een ander restaurant, en hoe ze het zo doen ze het, maar ze vinden je altijd.

De chauffeur steekt zijn vuist omhoog, we groeten terug en hij rijd weg, boodschap gedaan.

We wisten het al, het huis met het zwembad is van de apotheker en hij had ons al verteld dat oudejaarsavond bij hem gevierd zou worden.

We zijn ruim op tijd klaar met eten dat ik zelf heb gemaakt, een heerlijke kip van de barbeque in kokossaus en kruiden, en gaan nog even naar baraque obama voor een punch kokos.

We hadden het idee dat het beter is eerst maar eens goed te eten want de volgende schotel zal waarschijnlijk pas rond middernacht geserveerd worden, en dat duurt me een beetje te lang voor een bodempje rhum.

Om tien uur staan we op een parkeerplaats onder aan de berg met nog een tiental auto’s en worden gevraagd in te stappen in twee enorme jeeps die vanavond als taxi dienst doen voor de visite.

Boven aangekomen langs dat verschrikkelijke griezelige wegje, voelt minder eng in een jeep, worden we als echte prinsen een kleine tent in gereden waar een team klaarstaat met een welkomstdrankje, er wordt een polsbandje omgedaan, en we mogen naar het huis van Fabrice de apotheker waar al enkele gasten zijn.

We hebben nog een half uurtje dat we gezellig met de apopthere en wat kennissen kunnen kletsen voordat de zoveelste jeep alweer een lading gasten aflevert, en tegen half twaalf zijn er ruim driehonderd gasten aanwezig in een bonte kleurenpracht en zomerse kledij, er is immers een zwembad.

De muziek is weer typisch caraibisch en al weldra dansen we er weer op los op de kuduro wat je uitspreekt als koeduroo.

De gasten zijn een mix van jongens en meiden die er niet voor terug deinzen een

redelijk kapitaal neer te tellen voor dit feest, maar goed, het is maar een keer oud en nieuw.

Even voor twaalf uur wordt er een klok geprojecteerd op een muur in het huis en tellen we af, waarna zoals in elk land een ieder gelukkig Nieuwjaar wordt gewenst en de champagne en natuurlijk de rhum rijkelijk vloeit.

De eerste gang van het diner komt na de champagne binnen en iedereen kan zich zelf bedienen in een van de vertrekken van dit enorme huis.

De stemming is betoverend, de champagne en de punch doen hun goede werk en in het zwembad zijn al redelijk wat gasten te vinden die in menig modeblad waarschijnlijk een hoge score maken.

Een jongen raden we aan contact op te nemen met mijn blonde vliegtuigmedepasagier om een carrière te gaan beginnen als model, ‘en doe maar gelijk voor een zwembroekenlijn’ grap ik naar hem.

De jongen legt ons later meer uit over de feesten die gegeven worden;

Op Martinique is het voorheen vaak gebeurd dat een discotheek werd bestormd door criminelen, ze stelen alles wat los en vast zit, zijn niet bang om een wapen te trekken, en zijn vrijwel onvindbaar voor de gendarmerie.

‘mafia’ legt de jongen ons uit, ‘de mafia is er de schuldige van.

Ze beheersen de drugsmarkt en delen gratis drugs uit aan de jongeren, om ze later als klant te krijgen.

Je moet weten, het overgrote deel van de martiniquaise zijn werkeloos, moeten van een paar centen rond zien te komen en zijn dus erg vatbaar voor de mooie praatjes van de mafia.

Drugs is voor iedereen aantrekkelijk, jongens die in drugs “doen” rijden grote auto’s, hebben grote huizen, zijn erg rijk.

Het is dus helemaal niet zo moeilijk om net als in europa of elders in de wereld te denken dat drugs leid tot een betere levensstandaard.

Daar komt bij kijken dat op de eilanden het transport van drugs vrij groot is, iedereen weet dat de Nederlandse Antillen worden gebruikt als de distributieplaats, dus vanaf ieder eiland is de aanvoer en doorvoer van drugs vele malen hoger dan op het Europese vasteland.

En waar drugs gebruikt wordt heeft men geld nodig en waar geld nodig is wordt gestolen, zo simpel ligt het.

Vandaar dat we nu feesten organiseren die we op het laatste moment bekend maken, of in ieder geval het adres ervan, zodoende is het moeilijker voor de criminelen er naar toe te komen.’

Een opmerkelijk verhaal wat een flinke deuk veroorzaakt in mijn liefde voor het eiland en haar bewoners.

Zo leuk is het dus helemaal niet hierzo.

De dansen worden steeds exotischer en de bijna geheel naakte lichamen van de dansers geven je het gevoel in een groot spektakel te spelen, in en rond het zwembad worden dansen opgevoerd die alleen maar op een exotisch eiland mogelijk zijn, het is hier allemaal heel gewoon.

Om vijf uur vinden we het welletjes en gaan naar de jeeps die ons weer naar beneden brengen, en weldra als we beneden zijn moeten we nog even langs bij baraque obama, waar we het feest afsluiten, of eigenlijk, we worden er met z’n allen uitgeknikkerd om acht uur als de zon al weer lekker brand.

De muziek gaat uit, we krijgen allemaal een kop vissoep, en kunnen opzouten.

We vallen in een diepe slaap en worden wakker ergens in de avond, ontbijt, koffie, en slapen maar weer, vergeet die eerste januari maar.

In de oude geschiedenis werden de slaven door de handelaren verhandeld en verscheept via de eilanden hier.

Vanuit Afrika kwamen schepen met duizenden slaven naar hier en werden onderling verkocht door en voor de rijke Europeanen.

Nu is dus uit de overlevering gebleken dat de mooie slaven op Martinique bleven, en de minder mooie werden naar elders verkocht, zoals Guadeloupe bijvoorbeeld.

Het is al vanuit de historie dat de rijke Europeanen zich vestigde op het mooie eiland Martinique, en dat de minder bedeelden zich op de andere eilanden vestigden.

Vandaar dat dus vandaag de dag de inwoners van Martinique zo ontzettend mooi zijn.

Toch, als je zo rondloopt op dit eiland, dan sta je wel heel dicht bij de werkelijkheid, de confrontatie.

Wat zeggen de mensen ook al weer ? als men het heeft over vroeger, over de slaven, over de jodenvervolging ?

Dan wordt toch gauw iets gezegd in de trend van “ach, wat zeuren ze toch, het is zo lang geleden”.

Als je zo hier loopt, met de mensen danst, met ze drinkt, samen aan tafel eet, dan bedenk je dat het toch wel erg is om weggehaald te worden bij je familie, en je wordt als een dier op een schip vervoerd naar het land waar ze het meeste geld voor je betalen.

Vreemd dat veel mensen daar zo onverschillig over doen, “het is zo lang geleden”.

Toen mijn oom ooit eens vertelde dat hij nooit een Japanse auto wilde rijden vond ik dat vreemd, totdat mijn moeder me vertelde dat oom Jo in een kamp had gezeten.

Ik ben met mijn goede vriend Jonathan (God hebbe zijn ziel) onder de poort door gelopen waar mensen werden uitgemoord omdat ze anders waren, ook zij werden vaak verkocht.

Na een zeilrace in Chicago leerde ik Tommy kennen, een afro-Amerikaan, die me zijn thuis liet zien, weggedoken onder oude kleren bezag ik de getto door een knoopsgat van zijn vaders mantel op de voorbank van een enorme caddilac.

Toen ik in La Rochelle was uitgenodigd op de universiteit voor het volgen van de verkiezingen van de Amerikaanse president liet ik een traantje, en een docent zag dat en vroeg me waarom.

In het jaar dat ik geboren ben riep Maarten Luther King vanaf de trappen van het lincoln monument “I have a dream”, en zong het lied “I've been buked and I've been scorned”

http://lyricskeeper.nl/nl/harry-belafonte/buked-and-scorned.html#

Het zou toch de mooiste waarheid te boven gaan, te zien dat een zwarte man president van Amerika zou worden.

En hij werd het.

Voor veel mensen is deze verandering in Amerika een verandering van het leven, hoop.

Voor veel mensen is Barak Obama de totstandkoming van gelijkheid, de uiteindelijke vrijheid voor de mensen uit het lied I’ve been buked and I’ve been scorned.

Voor mijn vriend Tommy, en voor al die andere mensen; was dit het mooiste wat kon gebeuren.

Voor de Martiniqaise is Barak Obama het symbool, het is hun eerste man, hun leider, het is hun held, sarkozy staat geheel in de schaduw van hem.

Vandaar het restaurant Baraque Obama, voor mij een symbool van vrijheid en gelijkheid.

Geen kerk of synagoge, geen priester of imam, kan werkelijk teweeg brengen wat god in zijn schepping heeft gegeven, “de vrijheid om te leven”.

Buiten alle godsdiensten om die niets van doen hebben, kan alleen respect voor de medemens vrijheid en gelijkheid geven.

En ik denk dat dit precies is wat de oppermachtige van ons verlangt.

De gerenommeerde oud-gereformeerde predikant wijlen E. du Marchie van Voorthuysen placht te zeggen dat er op de negers een dubbele vloek rust: die van Adam en die van Cham. De vloek over Adam deelden de zwarten met de blanken, maar de vloek over hun voorvader Cham was speciaal over hen uitgesproken. Du Marchie stond hiermee in een niet eerbiedwaardige, maar wel eeuwenoude traditie die tot op de dag van vandaag doorwerkt, zelfs bij jongeren.

Triest dit nog steeds te moeten constateren.

Op de platte wegen doet de panda het voortreffelijk, dus vandaag was ik buitengewoon op tijd in de stad Fort de France, mede doordat ik twee uur van te voren ben vertrokken deze morgen.

Ik zou er om acht uur moeten zijn en was al of zes uur in de stad die loom aan het wakker worden was achter de bergen begroeid met palmbomen en bananenplantages, en aan de andere kant de baai van de caraibische zee.

Nou ja, wakker worden, dat dacht ik, maar eenmaal beneden in de stad was de mark al volop aan de gang (ook hier geen piepers) en riepen de marktlui de prijzen rond tegen de honderden mensen die er waren.

Bloemen, de allermooiste bloemen, en veel vrouwen die zittend op een krukje gekleed in prachtige kleren en grote wijde hoeden een groentepakketje maken.

Op twee grote witte kool bladeren die men van de kool los trekt worden drie wortelen gelegd, een paar uien, pepers (die hele hete onschuldig uitziende paprikaatjes) een soort bieslook, andere verse takjes kruiden en dan binden ze er geraffineerd een touwtje omheen.

Al om half tien zit ik achter een paar flinke kluiven kippenpoten van de barbeque omdat ik reuze honger heb gekregen van de geur die overal rondhangt.

Caraïbiers zijn kunstenaars in barbecueën, maar je moet wel goed uitkijken wat je eet.

Zo is er een gerecht, rognon, dat er onschuldig uitziet als een satestokje met vlees, maar zo smerig is dat je er spontaan van moet kotsen, het zijn de nieren van een varken geloof ik, vreselijk taai als een sportschoen en echt smerig.

Dit foutje overkwam me vandaag, de knappe jongeling wist me te overtuigen dat zijn zuster echt de lekkerste brochette had.

Ik had niet in zijn mooie ogen moeten kijken maar naar de barbeque.

De eerstvolgende vuilnisbak leek nog te ver weg en ik wilde de mooie ogen niet laten weten dat het niet te vreten was.

Op naar de kip, een flinke kippenpoot gaat er met gemak in en ik koop op het hoekje een liter verse mango/ananas jus met grote blokken ijs erin.

Ik heb een paar slippers nodig want die dingen die ik nu heb zijn triest, heb er deze zomer gekocht van het merk nike, er flink voor in de buidel getast, en na drie weken zijn ze zo plat als een krant, iedere vering is uit de zool verdwenen.

De stad Fort de France is een moderne stad aan de baai van de caraibische zee, een grote aanlegplaats waar de cruiseschepen aanleggen en een plein waar zoals in de oude films de mensen komen met hun waren als er een cruisschip aanlegt.

Duizenden toeristen stromen hunkerend naar souvenirs van een paradijselijke eiland de loopplanken af naar de eenvoudige bevolking die klaar staat met handgeschilderde flessen met drank, potten met rietsuiker, kleren en veelkleurige hoeden, en natuurlijk de rhum en punch.

Het zou toch verboden moeten zijn !

Ja zeg, ik ben ook maar een mens, heb ook ogen.

Iedere morgen om kwart over zes komt er een jongen langs rennen die de dag gezond begint, zou ik ook moeten doen, ben het ook al bijna van plan nu ik deze jongen eens goed bestudeerd heb.

In een klein zwart met geel streepje hardloopbroekje, zo’n nylon ding waar de pijpjes, als je dat al pijpjes kunt noemen, zijn ingesneden tot aan de broeksband, dit voor betere bewegingsvrijheid, komt de jongen blootsvoets met zijn shirtje in zijn hand of om zijn nek elke morgen langs rennen en moet ik zijn glimmend bezwete donkere lijf op de mooiste benen die je kunt hebben, aanschouwen terwijl hij me met de vuist en een enorme glimlach groet “salut ceez”.

Zijn lichaam is als een panter zo gespierd, elke vezel in zijn lijf trilt door spieren, elke oneffenheid in zijn donkere huid is gemaakt door kracht.

Pfffff !

Ben even zwemmen.

natuurlijk heb ik geen foto van hem, wat denk je, dat ik aan de kant van de weg ga staan met mijn camera ?

nou ja, had gekund natuurlijk, had best wel gekund.

de foto betreft een draaimolen (carrousel) in het frans op ene plein in Fort-de-Frans waar een bandje in het midden zit met Caribische muziek en de jongen duwt eigenhandig de carrousel rond met zo’n enthousiasme dat ik het niet kon laten er een foto van te maken.

Wel wat anders dan de carrousel in La Rochelle waar de eigenaar de folklorische franse muziek heeft vervangen door house en techno.  

Er moet echt iets gebeuren zoals een onaardige zwarte meneer of mevrouw die mijn telefoon steelt, of een deuk in m’n panda rijd en de middelvinger opsteekt, of iemand die je op straat tegenkomt en “vieze flikker” roept, of iemand die je een torenhoge rekening laat betalen na een avondje in de bar.

Het moet toch niet zo moeilijk zijn om iemand in elkaar te rammen omdat hij meent dat je naar hem kijkt ?

Waarom komt drie drammerige jehovagetuige hier niet aan de deur, en waar zijn die gelovigen die je opdringend vertellen met hun vervelende betweterigheid dat god echt bestaat ?

Er moet toch echt iets gebeuren, anders bellen we morgen een makelaar.