Overdag wordt er door Ron en Hedi gewerkt rond de boerderij, Hedi is druk aan het

Luiken schilderen en Ron klimt nog eens op het dak om de regen buiten te houden.

Het aanzicht van het huis veranderd enorm door het schilderen van de luiken, het lichte blauw  staat veel gezelliger.

Tuseen de noeste arbeid door rusten de ‘vakantiegangers’ uit onder de bomen lekker in het zonnetje, hoogst waarschijnlijk met de wijn erbij, maar dat weet in natuurlijk niet want ik moet werken op de werf.

‘s avonds komt de buurman, Eric, en die verteld me dat de luiken zo mooi zijn geworden dat hij ze ook gaat schilderen.

Zondagmiddag lopen Pierre en ik even naar de buurvrouw (met die dikke……) om een krukje te brengen dat ik had belooft, en ze bied ons een glaasje aan wat ik echter afsla want Ron en Hedi zitten in de tuin en dat is nou eenmaal niet gezellig, en het is trouwens veel te lekker weer om binnen te zitten.

Na wat heen en weer gepraat halen we haar over om even te komen kijken wat we allemaal al hebben gedaan.

Ik trek mijn klompschoenen aan die ik bij de deur uit had gedaan en onmiddellijk geeft ze me te kennen dat dat geen nederlandse klompen zijn.

Ze foetert wat en loopt voor ons uit door de tuin naar het woonhuis.

Plots ziet ze Ron zitten met van die grote gele klompen aan en verteld me ‘dat is de holander met de klompen! Ze is pissig en ik weet niet waarom, maar dat zal niet aan mn klompen liggen denk ik.

We laten de buurvrouw het huis zien en de werkzaamheden die we hebben gedaan, inclusief de rommel die achter de boerderij ligt.

Ze had die afvalberg al gezien was haar opmerking.

Trots laat ik haar de luiken zien die Ron en Hedi hebben geschilderd, en prompt is haar antwoord eender als de eerste, ze had het al gezien.

Door de tuin wandelend vertelde ik haar dat ze niet meer haar gebvruikelijke route kon lopen naar ons huis ‘want ik heb een draad gespannen voor de druiven’ze knikt, ze had het al gezien.

Dit mens heeft alles al gezien !

Lachend vertel ik tegen de anderen in het engels dat onze aardige buurvrouw hoogstwaarschijnlijk bij het krieken van de dag zodra ik verdwenen ben naar mijn werk, de

heining door klautert, en om ons huis heen stiefelt om op haar gemak eens te gaan bekijken wat er zoal gedaan is.

Het viel me al op dat een week eerder ze me vroeg naar dat krukje dat bij de grange stond ‘of ik dat weg gooide’ ze had die die waarschijnlijk al opzij gelegd, daar leg ik allen maar spul neer dat ik wil bewaren, en dit krukje hoorde daar echt niet bij.

Maar goed, de dikbilbuurvrouw is er blij mee en ik hoop van harte dat ze er niet door heen zakt.

Uiteindelijk verteld ze me bij het verlaten van ons erf via de oprit, dat ze boos is omdat ik een “glaasje” afsloeg, en dat was niet aardig van me.

Ik kon er niets aan doen, onze visite zat in de tuin en dan kan ik me nou eenmaal geen deur verder een stuk in m’n kraag drinken, en al zeker nbiet met het heerlijk weer wat we hebben.

De buurvrouw zit altijd binnen, het gordijn is in de hoek nonchalant opgewaaid en daar kan ze precies doorheen kijken  de straat op in de richting van Andilly, het volgende dorp.

Binnen in het huis is het somber, donker, en het stinkt naar, tja, wat is dat eigenlijk voor een lucht…….

Er hangt een schilderijtje in een lijst en verder wordt kunst gezien als een uitgeknipte foto of een afgescheurde kalenderplaat met plakbandjes en spijkertjes aan de muur bevestigd.

De eenvoud en gemoedelijkheid doen me telkens weer als ik daar effe ben denken aan de weelde die we hebben en misbruiken in ons bestaan.

Simpel en vol geduld wordt er eten gekookt, en staat de tafel vol met het allerlekkerste voedsel dat je je maar kunt bedenken onder het romantische licht van een Tlbuis.

Pineau en wijn geven de bezoeker van de maaltijd een geweldige vrolijkheid en eetlust en met alle tijd van de wereld laat het men zich heerlijk smaken.

Wat een totaal andere wereld is dit toch.

We bellen Xavier maar eens of die weer eens wil komen om de rotzooi op te halen, want de afvalberg wordt toch wel heel erg groot onderhand.

Wordt vervolgd.

De volgende aannemer komt een week later, op een zaterdagmorgen.

In nette kleren en een grote auto komt die het terrein op en we mogen hem gelijk al niet.

Hoogst waarschijnlijk komt dat omdat hij er helemaal niet frans uitziet en een veel te mooie outfit heeft en een veel te dure auto.

Zijn enorme gewicht zou ons hoogst waarschijnlijk onze mooie trap kosten in de oude boerderij als hij zelf niet zo verstandig was om wijdbeens de trap op te lopen om zijn voeten tegen de bomen te plaatsen, ik gier van de lach want dit is voor zijn enorme postuur een echt belachelijk gezicht.

Maar………. De trap overleefde het.

Ondertussen zijn Ron en Hedi gearriveerd, midden in de nacht.

Ik hoor de hond van de buren blaffen en wordt wakker door een auto die de oprijlaan op komt, het is een uur of vijf in de morgen.

De volgende morgen zie ik ze bijna omvallen van verbazing, ze hadden volgens eigen zeggen verwacht in een ruïne te logeren, doch echter staat er een antiek bed voor ze klaar en is het een gezellig huis met bloemen op de tafel.

‘In nederland denken ze echt dat je amper kunt wonen man’ vertellen ze me.

Nou lieve lezers, het is dus een gewoon huis, met gewoon water in de kraan, en gewoon een lampie aan het plafond, en we hebben alles wat je hebben moet……… de ruïne is een deur verder.

Het lijkt erop dat de salamander het buiten weer heeft gezien, toen Ron en Hedi kwamen was hij plotseling vertrokken maar nu Hedi de deur dicht wil doen glipt tie toch nog maar effe naar binnen, op zoek naar muggen.

Een paar dagen later vind ik hem weer in de gordijnen.

De eerste dagen dat ron en hedi er zijn is het                                                      ______________________

Weer niet alles, het regent soms ontzettend hard                                                          .meteoconsult.

En we verdrinken bijna als we naar de

Markt gaan zaterdag in La Rochelle.                                                                  Vrijdag  15 october 2004

Gelukkig kan Ron toch effe zijn haar laten                                                          wind zwak tot matig zuid.

Doen bij een coifure.                                                                                               Af en toe een bui.     

                         temperatuur rond de 24gr

Hedi en Ron zorgen ervoor dat er eten is als ik thuis kom van mijn werk, en ik zeg je, die Hedi kan er wat van.

Ron trouwens ook hoor, maar dan anders, die zit liever aan de wijn.

Hedi heeft een heerlijk gerecht gemaakt dat in frankrijk wordt gegeten, ‘coc au vin’

Ik raad U aan om snel een tafeltje te reserveren bij Ron en Hedi en je zult versteld staan van dit overheerlijk gerecht.

Het weer is nog lekker en als de zon schijnt kun je nog weer lekker op je blote bast lopen, of zitten natuurlijk.

We doen veel werk in de tuin want ook daar is de verloedering toegeslagen.

Rondom de fruitbomen graven we de grond een beetje weg en gooien er nieuwe grond bij, en de overdadige takken kappen we weg.

De vijgenbomen worden om de paar dagen geplukt en we maken potten vol met de lekkerste vijgenjam die je je maar kunt bedenken.

Ik heb de druiven een beetje gefatsoeneerd en de trossen eraf gehaald, of eigenlijk, in de andere volgorde.

De draad waar de ranken aan staan was gebroken en de lange stengels met blad en trossen lag over de grond en klom in ieder boom die ze maar tegen kwamen.

Het heeft de afgelopen dagen enorm geregend en het water zeikt door het dak, het is een drama.

Ik ga het dak op en begin met het reorganiseren van de pannen.

Het zijn eigenlijk twee pannen, in plaats van een.

De pan is rond, en ligt op zijn kop op het dak, de andere pan ligt er weer normaal in.

Zo ontstaat er als het goed is een waterdicht dak, maar bij ons is het dus duidelijk niet goed.

Ik verschuif pan na pan en moet er veel vernieuwen.

Gelukkig hebben de kinderen van de oude mevrouw ook alle pannen laten staan onder het houthok.

De volgende dag is de waterschade gehalveerd.

Weer klim ik het dak op, tussen de buien door probeer ik ons onderkomen droog te houden, een schijnbaar moeilijke klus.

‘bonjour’ hoor ik iemand schreeuwen ergens onder me.

Ik kijk om me heen en zie de man staan va de vrachtwagen die de ouwe zooi op kwam halen op die beruchte dag dat zijn vrachtwagentje maar niet vol wilde komen met het antiek en curiosa uit het huis.

‘ik klim naar beneden en geef de man een hand, zijn drankkegel doet me tollen op m’n benen.

Heb je weer wat voor me ? vraagt hij.

Ik wijs op de enorme berg sloopafval en huisraad achter de boerderij ‘ik ben nog niet klaar met ruimen maar je kunt dit meenemen als je wilt.

‘vandaag niet, een andere keer, ik kwam alleen maar effe kijken of je weer wat hebt’

ik leg hem uit dat hij dit mee kan nemen en dat de schuur nog leeg gehaald moet worden maar daar heb ik de tijd voor nodig.

Ik wil hem er niet bij hebben in ieder geval, het ligt er vol met rommel die ik wil bewaren en die voor hem wat waard zijn.

Dozen vol met koperen scharnieren, schroeven, poten van bedden of kasten, bedrading, oude emaillen schakelaars en stopcontacten, en dan nog alles wat gewoon leuk is om te hebben.

Buiten staan enorme stapels borden, glazen, potten en pannen, en daar is Maxime al heel erg gelukkig mee.

Wat zou die man er toch mee doen ?

Na een paar glaasjes pineau, en verhalen uit de buurt, geeft hij me een telefoonnummer voor als ik hem wil bereiken en dan vertrekt hij weer en klim ik het dak weer op.

Toch, na iedere keer weer op het dak te zijn geweest wordt het droger en droger in huis, en tenslotte is het Ron die een week later op het dak klimt en de laatste lekkage weet te verhelpen, eindelijk, het is droog in de oude boerderij!

Er moeten een paar gaten in de muur gemaakt worden waar de tuindeuren zouden moeten komen, een makkie, denk ik nogal te makkelijk.

Gelukkig hebben we van ons moedertje geleerd ‘eerst denken, dan doen’ dus ik realiseer me dan ook pas een paar dagen later dat het een enorme klus gaat worden, met het risico dat tijdens de werkzaamheden er een enorme stofwolk ontstaat die als die is opgetrokken het zicht geeft in een hoop stenen en puin op de plaats van waar eens een mooie oude boerderij was.

De muren van ons bunkertje zijn een halve meter dik en gelegd met oude brokken steen, die in de cement liggen, nou ja, cement…….

We reserveren een avond voor de plaatselijke aannemer die hoogstwaarschijnlijk meer pineau opkan dan wij bij elkaar, dus we slaan een flesje extra in voor de zekerheid.

Tot onze verbazing komt een jonge gozer met een berlingo het terein op knarren, stelt zich voor, meet, rekent, en doet alles wat een aannemer hoort te doen voor het maken van een prijs en vertrekt weer zonder een glaasje pineau !

Gelukkig ben ik er zelf gek op dus we zitten er niet mee.

De rekken waar ze in liggen zijn sierlijk en mooi, die verdien een ereplaats, ook omdat ik me begin te ontpoppen als een wijnkenner en al lang geleden ontpopt ben als een wijndrinker.

Als men hier de opmerking krijgt “ je drinkt veel” dan zeggen ze “ nee, dat zie je verkeerd, ik ben een kenner”

Ik heb nu altijd in de keuken een vaatje rode wijn van vijf liter liggen, goed tegen de choresterol, volgens de kenner (dokter van Ommeren)

De buurvrouw komt regelmatig om me te overtuigen dat zo hard werken niet goed kan zijn, een opmerking die ik vaker krijg, ook van mijn baas notabenen.

De opmerkingen van onze buurvrouw worden bevestigd door de fles pastis die zij onder haar arm heeft en de twee grote mokken aan haar vingers, het water halen we uit de pomp.

Ik ben bezig met een zoektocht naar de riolering, die naar het schijnt niemand weet waar die ligt.

Puit na put heb ik open getrokken om te kijken of er een logica in zit, ik verwacht het ergste daar er in de schuur twee enorme stenen deksels in de grond zitten die nauwkeurig zijn dicht gekit, tegen de stank neem ik aan.

Ik zet een kraan open en kijk in ieder put of er water voorbij komt, het valt me mee, tot nu toe passeert er iedere keer dat ik een kraan openzet water door een van de putjes, daarna in de tweede, en tenslotte in de derde waar nog enkele keutels liggen te wachten op een vloedgolf aan water daar ze tegen gehouden worden door een of ander stenen uitsteeksel.

De wc in het huis is ook goed, en alle kranen inclusief de douche gaan via de zelfde weg naar de straat.

Ik moet dit weten omdat ik vier gastenkamers met badkamers moet aansluiten op dit riool.

Oei, de wc boven kom ik niet tegen, die gaat waarschijnlijk naar een van die geheimzinnige deksels.

Telkens bevestigd onze buurvrouw de passerende hoeveelheid water met een weloverwogen knikje alsof ze al jaren niets anders doet dan passerend water controleren in rioolputjes.

We gaan naar de boerderij, en ik zet de enige kraan aan die ik kan vinden, geen water.

Ik rol de net nieuw gekochte slang uit van ons huis naar de boerderij en probeer het opnieuw, de wasbak vult zich en warempel hij loopt door.

Op een drafje hollen we naar buiten, de buurvrouw voor op met haar enorme waggelende achterste.

Geen resultaat in de putjes een en twee, dus dan moet deze buis direct in de hoofdput terecht komen, op naar de grote put voor de boerderij.

Met haar dikke kont staat de buurvrouw gebogen  in het duistere gat te kijken van het hoofdriool op ons terrein, wij kijken beurtelings in de put en naar de haar profesionele houding.

Niets maar dan ook niets laat ons zien dat er water is of komt.

Hoofdschuddend laat de buurvrouw merken dat het foute boel is, bied ons een pastis aan.

Geschrokken schudden we allebei van nee, het is tenslotte nog geen tien uur in de morgen.

Dan kijken we alledrie een beetje verbaast naar onze in slippers en sandalen gestoken voeten die langzaam aan nat worden, de afvoer is gevonden, althans, zo lijkt het me.

Na een zoektocht langs de begroeide muur vind ik een klein buisje dat een stukkie uit de muur steekt en waar het water uit komt.

Nou dat weer, denk ik, we gaan naar de koffie in het zonnetje onder de fruitbomen.

word vervolgd.

Ik begeef me een weg door spinnenwebben en centimeters stof en ontdek in de hoek een heuse barbecue onder een ronde schoorsteenmantel.

Gezien de rotzooi die er ligt vergeten we het vlees vandaag maar, en beloof ik me plechtig om morgen die hoek eens op te ruimen om gebruik te kunnen maken van dit braadhoekje.

Ondertussen lopen we allebei met een zonnebril op ergens uit 1930 met enorme grote glazen en zijn de keuken, de slaapkamer en een logeerkamer schoon en wordt er hard geboend op de wc en badkamer.

De woonkamer is ingeruimd en de openhaard brand vrolijk op de oude tafels en stoelen die door hotmolm aangevreten zijn en nog maar voor een ding dienen, brandstof!

Buiten ligt een enorme hoop met borden, glazen, potten en, allerlei soorten pannen waarvan er enkelen zijn die waarschijnlijk weer in de keuken terecht komen, onder de noemer ‘te mooi’ of ‘te antiek’

Ik ben ik de schuur op zoek naar stopcontacten en lampen en ontdek een geweldig klein eettafeltje dat maar op een plaats kan staan, de keuken.

Ik begin me een weg te banen door de puinhopen van antiek gereedschap met door de houtmolm opgevreten stelen in de richting van het tafeltje en ontdek dat met een plankie hier en een beetje lijm daar het ding waarschijnlijk bij zwarte willem een fortuin op zal brengen.

‘smorgens als de zon opkomt lopen er drie konijntjes tussen de fruitbomen en straalt de rust van het landleven een romantische sfeer uit, we eten ons ontbijd onder de bomen aan een klein tuintafeltje met plastic stoelen en genieten van alles om ons heen.

De vijgenbomen zitten boordevol met vruchten en vandaag ga ik de eerste jam maken, zo gepiept, denk ik.

Uiteindelijk komen we met de hulp van ons kleine buurvrouwtje op 3 emmers heerlijk sappige vijgen en heb ik aan het eind van de dag een tiental grote potten vijgenjam, die, het verbaasd me zelfs, heerlijk zoet is en zelfs in de yogurt lekker is te eten.

Ik begin me thuis te voelen, de een na de ander staat nieuwsgierig bij de oprijlaan te gluren wie er nu eindelijk in die lege boerderij zijn komen wonen, en heel af en toe komen ze wat verder voor een praatje.

De boerderij heeft jaren leeg gestaan en de mensen die er in woonden zijn gegaan zonder ook maar iets op te ruimen.

De bedden staan nog geheel opgemaakt met dekens en kussens in de slaapkamers die door stof en spinnenwebben griezelig aandoen, de luiken voor de ramen gesloten.

Als ik me met een zaklamp over de krakende plankenvloer naar de ramen begeef stik ik bijna in die vieze plakkerige stofmassa van ongedierte,en zodra ik een bed aanraak zakt het geheel door zijn door houtmolm opgevreten poten.

Ik pak een deken beet en houd niets anders in mijn hand dan een verteerde massa stof van wat eens een kleurige deken is geweest.

Soms ben ik bang dat er nog iemand in het bed ligt, een skelet of zo!

De blokken in de haard lijken gisteren te zijn uitgegaan, alleen als je dichterbij komt zie je dat de schoorsteen is vol gebouwd met enorme nesten van ongedierte.

We moeten snel gaan spuiten met bestrijdingsmiddelen.

We wonen nu twee weken in de boerderij, de fruitbomen zijn hun blad aan het verliezen, de walnoten vallen uit de boom, de hazelnoten laten niet lang meer op zich wachten, en de druiven worden volgende week geplukt, wat ik daarmee moet doen weet ik nog niet.

We krijgen van de buren om ons heen de helpende hand, en planten voor in  de tuin, die we vast van plan zijn aan te leggen, tussen fruitbomen en weiland.

Het plafond is voor de helft al weg gebroken en enorme dikke eiken balken komen te voorschijn die de planken vloeren dragen van de kamers boven, heel af en toe onderbroken door een griezelig agressieve spin die zo groot is als een kinderhandje.

Een keer was ik met de stofzuiger in de weer om dit gebroed aan te vallen en te verdelgen (onze stofzuiger heet nu gosthbusters) en een grote spin verzette zich met man en macht tegen zijn arrestatie, met al zijn poten hield hij zich vast aan de buitenkant van de buis terwijl zijn lijf naar binnen werd gezogen door de sterke motor van gosthbuster.

Soms als je te dicht bij ze komt draaien ze zich resoluut om en lijken je te willen verjagen.

In de woonkamer van ons huis hebben we een trouwe viervoeter gevonden die deze veelpotige als lekkernij ziet en ‘s avonds  dan ook regelmatig langs komt dribbelen met zijn lange staart zwiepend over het zeil.

Nee je gelooft het vast niet maar het is geen hond of kat, het is een salamandersoort die hier veel voorkomt, onze vriend meet zo,n 25 centimeter en slaapt in de gordijnen.

Buiten onder het kachelhout zit een nest met slangen, kleine veelkleurige koppies kijken nieuwsgierig om zich heen als ik in  de buurt ben, voor de veiligheid heb ik het hout wat ik er aan het weghalen was maar weer terug gelegd, ik ben bang voor slangen, ook als zijn ze klein.

In de lucht zweven enorme vogels op de thermiek eindeloos rond, hoger en hoger, zonder hun vleugels te bewegen.

Ik moet eens horen wat het zijn.

Morgen ga ik de flessen te lijf, in de rekken in de ‘cave’ liggen honderden flessen, sommigen vol, de meeste leeg.