Waarschuwing;

zint het je niet ?

Dan vooral NIET, ik herhaal NIET, doorlezen en ook niet stiekem af en toe komen kijken om dan later je gal te spuwen.

Dit is een verhaal van en voor gewone moderne mensen van vandaag die met beide benen in het leven staan en niet de drang hebben andersdenkenden of anderslevende te ontwijken of veroordelen.

Ik schreef vandaag even een mailtje naar mijn broer bart omdat er minstens één in de familie moet zijn die me kan bereiken per telefoon voor het geval dat er iets is, en die mail schreef ik in een cybercafé zoals men dat noemt (een internetcafé) en moest daar een eindje voor lopen.

We wonen nu in een buurtschap op de zuidelijke punt van het eiland, en het stadje Ste. Luce ligt ongeveer vier kilometer bij ons vandaan, een stadje waar je wat winkeltjes vind en een postkantoor en ergens op een zolder een cybercafé.

Pierre had me gisteravond uitgelegd dat de gemakkelijkste manier om er te komen was door langs het strand te lopen, ‘dan kom je vanzelf hier uit’ en hij wijst op een stukje strand naast ons terrasje waar we, je raad het nooooooooit, aan de rhum zitten te lurken.

Ik heb mezelf beloofd open en eerlijk te

gaan schrijven, dat om een dubbele verhaallijn te vermijden.

Kijk, ik ben nu eenmaal anders dan de meesten van jullie, ik bedoel, ik zie er het zelfde uit, heb dezelfde handen en voeten, de zelfde huidskleur (als de meesten) alleen gaan mijn gevoelens uit naar iemand van hetzelfde geslacht zoals men dat politiek zo mooi kan zeggen, of op straat waar ze zeggen “een poot” net zoiets als een bouwvakker, een boer, een kunstschilder, allemaal van die uitdrukkingen waar de minachting mee uitgedrukt wordt, ‘kijk die eens, da’s een kunstenaar’ hoorde ik vroeger vaak in de familie.

Een flikker, roepen ze op verjaardagen, minachtend, vernederend.

Ik vraag me wel eens af of al die vaders, moeders, verliefden, ik vraag me wel eens af of zij er bij stilstaan hoe vaak ze bijvoorbeeld een flesje Gucci parfum kopen voor hun geliefde, of een mooi overhemd, eens extra naar de kapper gaan, of een lekker doosje chocolade kopen voor de zondagmiddag, en het zijn allemaal flikkers die deze maken, uitdenken, produceren.

Ik ga geen Bijbel schrijven, net zo min als een Thora of een koran, ik schrijf over mijn leven en de daarin voorkomende gebeurtenissen.

Ik heb, om heel eerlijk te zijn, genoeg Bijbel-Koran-Thora gehad, iedereen weet er het zijne van, douwen je met de neus op de door hen uitgedachte feiten, en verliezen iedere realiteit uit het oog, ik doe er niet meer aan mee,  ik geloof op mijn manier en vind ook dat geloof een persoonlijke aangelegenheid geld, geen publieke overtuiging of verplichting.

Vandaar, vandaar dat ik zeg, ik ga eerlijk schrijven zonder dubbele verhaallijn.

Min of meer heeft alles wat boven staat geschreven te maken met de verhaallijn die waarschijnlijk gaat komen, omdat de mensen op Martinique anders zijn dan anderen, en ik weer anders ben dan zij, en zij weer anders dan U.

Hoe ? ik weet het niet, ik zou het werkelijk niet kunnen zeggen, maar een ding weet ik wel, ze zijn anders.

‘Hoezo dan ?’ vraag je me, nou ik weet dat ze anders zijn omdat ik ook anders ben dan U, en U anders bent dan ik, en de russen anders zijn dan de Amerikanen, en de joden anders dan de Arabieren, en de moslims anders dan de christenen.

Dom gelul ?

Als je dat denkt of zegt kan ik niets anders zeggen dat dàt juist dom is.

Als iedereen zichzelf, en de anderen eens zou respecteren (er land zojuist een heel klein pikzwart vogeltje op de tafel nog geen tien centimeter van de computer, glanzend zwart met een heel klein rood driehoekje onder het kopje en hij kijkt me aan of die zeggen wil ‘wat zit je toch allemaal te schrijven ?’ )  dan zou de wereld er veel mooier uit zien, zonder oorlogen, zonder haat, en zonder jaloezie.

Ik wil niemand choqueren, ik wil niemand tegen de haren strijken, het enige wat je hier kunt lezen is een verhaal, een verhaal van mij.

Ik schrijf dus eerlijk omdat er óók mensen zijn die me vragen “en hoe zijn de jongens daar, zijn ze erg mooi?”

En dit wil ik graag gewoon van me af kunnen schrijven.

Zijn grootmoeder is Zweeds, zijn moeder Hollands, en zijn vader Spaans, en hij, de lichtblonde jongen met een getinte huid en groengrijze ogen, een prodent gebit waarvoor je de tandarts vandaag nog een vermogen zou betalen om dat ook even bij jou te instaleren, en een zachte huid (mag ik die even aanraken ? hij lacht, ja dat mag wel zegt hij) die waarschijnlijk alleen voor engeltjes is bestemd, misschien is hij wel een engeltje.

Zijn doel voor deze reis is een fotoreportage voor, ik dacht dat hij een parfum zei, maar het kan ook een wasmiddel zijn, ik was te veel uit het veld geslagen door zijn aanblik om goed te luisteren, en daar het team van fotografen er nog niet was kon hij eerst een paar dagen vakantie nemen.

Hij legde zijn hand op mijn arm en hand terwijl hij met me praat, iets wat heel vaak mensen doen, ik weet niet waarom.

Ik heb er nooit met iemand over gepraat, heb er zelfs tot voor kort nooit bij stil gestaan, maar nu denk ik er steeds meer aan; waarom doen mensen dat, waarom raken mensen me altijd aan?

Al vroeger weet ik nog dat Gart op vaders fabriek altijd zijn hand op mijn arm legde als hij praatte, en later op scheepswerven waar vaak zelfs de directeur dat deed.

In ons dorp doen mensen het, in de winkel, heel vreemd eigenlijk, maar deze hand laat me rillen.

Als we later eens door de stewardess worden gewekt voor het eten, liggen we min of meer door elkaar gehutseld in de vier stoelen en hebben lekker geslapen, een raar gezicht voor veel mensen die dat hebben gezien waarschijnlijk.

We maken samen een fles bordeaux soldaat, een uitspraak die ik probeer te vertalen en waardoor hij het uitproest van de lach, en vallen al weer snel in een lome toestand en hopelijk zijn we weer snel weg in dromenland om die acht uur vol te slapen, lange vluchten zijn niet leuk.

‘Kunt u effe wat lager vliegen misschien ? kan ik even zien of de buurman het ijs nog gebroken heeft voor Helma.’

Met een ruk zeilen we een eind naar beneden en zie dat de buurman zijn belofte heeft gehouden, Helma kijkt schuin omhoog met haar kop iets gebogen en weldra ziet ze me zitten en komt met een sneltreinvaart op me afstuiven.

Ik doe het raampje open (bart vertelde me waar het hendeltje zat van een 747) en roep naar helma dat ze terug moet gaan naar de kippen ‘ het is veel te ver vliegen voor je’ roep ik boven het motorgeluid uit, maar ze lacht me gewoon uit.

‘het water is er veel te warm om te zwemmen, gewoon vies eigenlijk’ maar ook dat heeft geen effect, ze vliegt gestadig naast me mee, af en toe een groene flodder de motor van het vliegtuig injagend.

‘Er zijn geen ganzen daar’ probeer ik dan maar ‘alleen maar hele rare, ze zijn geeneens wit maar roze’ ook geen effect, floeps weer een flodder.

‘en ze hebben een hele grote bek’ roep ik, ‘en ze heten’ helma zet de poten schrap, de enorme platvoeten zijn enorme windremmers zoals de flappen van een 747, en weg is ze ‘flamingo’ zeg ik nog terwijl ik het raampje omhoog draai.

‘kan die weer ?’ vraagt de gezagvoerder.

Ik steek mijn duim omhoog en voel de boeiing weer omhoog gaan.

De benen van de mooie jongen liggen me toch iets in de weg, even een stukkie opschuiven jij.

Hij knort een keer, ik leg zijn deken weer over hem heen en voel de zachte huid van zijn kuit.

‘Land in zicht !’

Er wordt aan de deur van de kajuit gerammeld, de hele boot schommelt ervan zeg.

Deksels jong toch.

‘Laaaaand in ziiiicht !!!!!!’

Nondeju zeg, de deur zit toch niet op slot, kom dan binnen rotjoch!

‘Laaand in zicht !’

‘Arrggg, wat is er nou toch’ foeterend gooi ik de deken van me af en loop naar de kajuitdeur, struikel pardoes over een blonde matroos die het ontbijt zeker komt brengen of zo en ..... ‘meneer drosteh, meneer drosteh ! wakker worden, we gaan landen en U moet Uw riem omdoen, en Uw vriendje ook’ de steward staat aan m’n schouder te rammelen.

De sneeuw lijkt bijna nog roet in het eten te gooien, helma protesteert luid bij het zien van zoveel Wits in de vroege ochtend en de krielkipjes komen geeneens het kippenhok uit, veel te koud.Het water is bevroren en de eend loopt de hele dag te schrèken dat ze wil zwemmen, althans, dat denk ik, waarom zou ze anders zoveel herrie maken.Het openbaar vervoer ligt zo goed als plat, vrachtwagens komen de helling niet meer op of glijden naar beneden en belanden in de greppel waar ze de rest van de weg blokkeren.Ik wil eigenlijk met de auto naar Parijs rijden maar er is een negatief reisadvies, er valt ongeveer zo’n vijftien centimeter sneeuw per uur en dat is niet meer voor te werken

Dan maar kijken of er treinen rijden, het is pas morgen dat ik weg ga dus het kan nog genoeg.

Volgende morgen, geen trein, en zelfs als die al gaan komen ze ook niet verder dan poitier waar alles vast staat.

Afwachten tot morgen, men zegt dat het morgen beter gaat.

Ik ga toch maar met de auto, er is geen plaats in de treinen en de wegen zijn redelijk schoon ze hebben de hele nacht flink gewerkt.

Nog een keer gekeken op de site vanmorgen en ik moet volgens de weersvoorspelling de route naar Nantes nemen en zo zou ik zeker tot aan Angers, en misschien zelfs nog wel tot Le Mans uit de sneeuwzone blijven en redelijk op kunnen schieten.

Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan om met dit weer de weg op te gaan, temeer omdat ik altijd iedereen waarschuw niet zo idioot te zijn om te gaan rijden als het slecht weer is.

Een man, een klant van me, was altijd onderweg met zijn auto, altijd zakelijke belangrijke afspraken waar hij absoluut niet gemist kon worden, ongeacht het weer.

Van noord naar zuid, regen of hagel, ijzel of mist, waar men een scheet liet moest hij verschijnen, tot op een dag, hij rijdt zich dood in een enorme mistbank tegen een stilstaande vrachtwagen.

‘hoe kon die ook de weg op gaan’ was de overtuigende bewering van veel mensen op zijn bureau, bij zijn klanten, en zelfs van zijn baas.

Vanaf die dag heb ik de viool aan de wilgen gehangen en verrek het om met slecht weer de weg op te gaan, al staan ze op z’n kop.

Tja, en nu ga je toch, wat een oetlul ben je dan toch!

Het blijft mooi helder weer met af en toe een wolkje tot aan Parijs, en daar slaat het drama toe.

De vele trucks die vanwege de sneeuw niet hebben mogen rijden, zijn vrijgegeven en werkelijk heel de ring en ver ervoor staat muurvast door trucks die spontaan met honderden tegelijk de weg weer op gaan.

Drie dagen hebben ze gewoon langs de kant van de snelweg gestaan en trekken ze op, geen vluchtstrook, geen invoegstrook, gewoon gas op de plank en er tussen, en dat geeft problemen natuurlijk.

Ik ben te laat om nog een kerstcadeau te kopen voor Pierre in Parijs, maar ben op tijd om te eten bij vrienden vanwaar ik in de nacht vertrek, eindelijk, er zijn weer vliegtuigen.

‘Land in zicht !’ gillend en schreeuwend rent de scheepsmaat van de ra naar het midsdek, en schreeuwt nog een keer ‘laaaaaand in ziiiiiicht !!!!

Nondeju wat kan die schreeuwen zeg.

Er was een probleempje met de print van mijn boardingkaart schijnbaar, want ik sta er opeens niet alleen voor bij stoel 67G van de enorme dubbeldeks 747, en dus besluit ik maar een paar plaatsen op te schuiven waar vier stoelen staan en er geen een is bezet, en gelukkig vind de steward het best.

Als we eenmaal klaar zijn om te taxiën komt er een bloedstollende verschijning naast me zitten ‘is deze stoel vrij ?’

Tactisch leg ik hem uit dat de middelste twee zijn bezet maar de buitenste is nog vrij, waarop hij zich neer laat ploffen.

Zijn eigen plaats naast een veel te dikke meneer is in zijn geheel niet goed genoeg om zijn geplande slapie te doen in de acht uur durende reis, en gelijk heeft hij, dat was ook exact de reden dat ik de middelste twee stoelen vrij wil houden als het kan, want dan kun je lekker de beentjes strekken.