Naast het terras zit een groep martiniquaise, iedere dag zitten ze daar.

Er staat een boom, een amandelboom met zijn voeten in het water op het strand en in de boom is een tak die al helemaal afgesleten horizontaal richting het straatje wijst en daar zit altijd iemand in.

Ik denk dat ze een jaar of twintig zijn, sommigen jonger, anderen ouder misschien.

Ik denk aan pappa en huil een beetje, dat heb je soms, je zit ergens en dan plotseling om geen enkele reden denk je aan iemand.

Pappa gatelier kwam altijd op bezoek, of het nu in Indonesië was bij Pierre, of in Istanbul bij ons, Portugal of Zweden, altijd kwamen pappa en mamma een weekje kijken.

Vandaag bedenk ik hoe pappa zou hebben genoten van de Caribische cultuur.

Een van de jongens komt naar me toe en vraagt of het goed gaat met me, het is een rasta, dat wil zeggen, hij heeft rastahaar, zijn gezicht is zacht, onbehaard en vriendelijk, maar zijn haar is van bob marley stijl, rasta, lange slierten vettig haar steken alle kanten uit.

Ik vertel hem dat ik verdrietig ben omdat mijn schoonvader er niet bij kan zijn, en hij kijkt me vol begrip aan en maakt een vuist, ik tik met mijn vuist tegen die van hem, de Caribische groet, en hij gaat weer naar het groepje in de boom, de adere jongens kijken naar me en sommigen steken hun vuist naar me omhoog, een groet.

Erg bijzondere mensen deze martiniquaise.

Op Martinique groet je de vreemdeling met de hand, en de vriend met de vuist.

Met de hand kennen we, gewoon, handje schudden.

Met de vuist is anders; je maakt een vuist met je rechterhand de handpalm naar beneden, de duim links.

Je houd je vuist niet lager dan je elleboog, maximaal, en dan tik je met je vuist tegen de vuist van de ander

Het is vreemd dat ik altijd zo snel opga in de plaatselijke bevolking, nee, geen integratie, dat duurt veel langer, gewoon, ik val niet meer op als toerist.

Ik denk dat het komt omdat ik altijd de niet toeristische buurten opzoek, ik wil geen Nederlanders ontmoeten, of fransen van metropool zoals hier, ik wil de locals ontmoeten en met hun in contact komen.

Voor mij geen dure restaurants en clubs, terrasjes met zonnebrillen van armani en Gucci, nee, geen blonde jongens deze keer die model staan voor parfum of zeep, leer mij de donkere kennen die hier wonen, ze stappen bij me in de auto als ze staan te liften, en vertellen me hun verhaal.

Dat is pas leuk.

Ik heb meer dan een week gelift van hot naar her, met de meest vreemde mensen meegereden waarvan op de morgen voor kerstavond met een oude dame die eigenlijk hélémaal niet auto zou mogen rijden aan haar rijstijl te merken, en ze was genegen me naar mijn bestemming te brengen als ik een beetje tijd had.

Dat heb ik wel ja.

Honderden cadeautjes worden vanaf de voorstoel achter in de auto geslingerd, sommigen vallen tussen haar enorme voeten en we gaan op weg.

Ik blijk bij een grootmoeder in de auto te zitten die al haar kleinkinderen gaat voorzien van cadeautjes voor onder de boom, wat vaak een opgetuigde palmboom is, en tegen die tijd dat ik aankom op de plaats van bestemming is het niet meer nodig daar nog te stoppen, en vraag ik haar vriendelijk me terug te brengen als ze toch die kant op gaat.

Luid lachend stemt ze toe, gooit wat schunnige moppen naar de mensen in de straat daar ze aangesproken word waarom ze rondrijd met een blanke jongen in de auto, en tegen de tijd dat ik wederom thuis ben is het hoog tijd te gaan zwemmen anders is het donker.

Wat is nu metropool en wat is DOM-TOM 

Metropool is het land Frankrijk dat net onder België ligt.

DOM is Departement d’Outre Mer, of in het Nederlands, Departement Over Zee, en bevat Martinique, Guadeloupe, Reunion,

TOM is Territoire d’Outre Mer, of in het nederlands, Territorium Over Zee, Guyana, Mayotte, Tahiti, nieuw Caledonie, en mijn verhaalverteller weet niet welke nog meer.

Eten op de Cariben is een genot, en wee de Indonesiërs, ’t is waarachtig nog heter !

Ik ben zelf een liefhebber van pittig eten, heet mag je beter zeggen.

Ook in de metropool maak ik zeker eens per week een Indonesische keuken met Nasi Goreng, Rendang, balletjes in zoetzure saus, of Saté.

Voor de Fransen zorg ik er altijd voor dat ze weinig sambal te verwerken krijgen, dus in plaats van drie pepers doe ik er dan maar een halfje in, uit voorzorg.

Ervan uitgaande dat men hier in Frankrijk zit, en dat is technisch ook zo natuurlijk, zit ik hier met de voetjes in het zand bij Baraque Obama, en bestel trots als ik was naast het bestaande menu van varkenstukjes in creoolse saus, nooit eerder op, was een foutje, stoer als ik ben iets pittigs voor naast het eten, ‘heeft U een pittige saus misschien, ik hoorde dat de creoolse keuken lekker pittig is’ en glimlach bemoedigend naar de donkere dame met haar enorme achterste.

‘natuurlijk meneer, maar rustig aan hoor, ’t is erg heet’

‘kan me niet heet genoeg zijn’ lach ik haar toe.

‘jaja, en daar is de zee’ zegt ze wijzend naar de golven die op nog geen anderhalve meter bij onze voeten het zand meeneemt en weer terug brengt.

De varkensstukje zijn inderdaad subliem, in een saus van colombo en kokos, kruiden en wat nog meer, een beetje pittig, heerlijk.

Ik pak een lepel uit de tweedehands augurkenpot, gewone kleine paprikaatjes (verdorie, pas nu schiet me te binnen terwijl ik dit schrijf dat iemand me vroeg deze mee te nemen voor hem, die kun je alleen hier vinden en zijn su......) ik leg er een paar over de heerlijke varkensstukjes en er valt altijd wat vocht vanaf, snijd de paprikaatjes aan stukjes niet groter dan een flink luciferkopje, hap, er begint wat te borrelen in mijn voeten, het verspreid zich naar links en rechts, de armen beginnen te zweven, ik voel mijn haren in brand staan, en whoepssss ik lig met een grote sisser is zee onder luid gejuich van de overige bezoekers inclusief mijn vriendje die nog net de vork voor zijn lippen heeft stop gezet.

Drie dagen later bruiste het water nog op de plaats waar ik er in ben gesprongen en ik heb gehoord dat ze er een heilige toeristenattractie van willen maken die tegen vergoeding is te bezichtigen.

Jeetje wat zijn die krengen heet zeg !

Voortaan blijven alle tweedehands potten die er maar enigszins uitzien als augurken, jam, en zelfs pindakaaspot uit de buurt van ons tafeltje.

In de avond als we zitten te eten komt er weer een auto door het straatje langs de zee “hey pierre, ceez, middernacht feest in Riviere-Salee, jullie moeten komen.”

Als we rond middernacht aankomen over een angstwekkend weggetje wat soms zo stijl is dat de auto afslaat in de eerste versnelling, we bochten moeten maken waarbij de ravijn zowel links als rechts van de auto eindeloos de diepte in lijkt te reiken, de parkeerplaats vol staat met andere auto’s, komen er een paar mensen op ons af om ons voor te stellen aan andere gasten.

Het feest is ditmaal georganiseerd op een dak van een hotel, en in en rond het zwembad, de trappen, de terrassen op verschillende niveaus, dwalen zo’n vier tot vijfhonderd gasten rond.

Op een van de terrassen staat een enorme tent en is de muziek, de dansvloer en een bar.

Onwennig tussen zoveel donkere mensen lopen we als een van de weinige blanke rond, en al snel worden we ten dans gevraagd.

Nou, dat hadden ze beter niet kunnen doen, dat had hun enkele zere schenen bespaard en mij een vernederende afgang van mijn populaire discodance; links naar voren, rechts opzij, de armen in de lucht en een handjeklap.

Slaat nergens op hier, echt, het slaat werkelijk hélémaal nergens op.

De muziek is ten eerste niet Engels of Amerikaans, ten tweede niet in te voegen in het genre pop of house, en ten derde totaal anders van ritme dan die opgefokte pop en techno van ons metropool.

De muziek is Caribische techno, kuduro wat je uitspreekt als koeduuro, en dansen doe je niet alléén, zoals in de Europese discotheken.

De muziek stopt een luttele seconde, genoeg om als de bliksem van de dansvloer te verdwijnen, en gaat over in een ander ritme.

Een dertigtal jongeren, meesten jongens beginnen een dans die ze allemaal het zelfde uitvoeren, zoiets als met een dansvoorstelling, of een musical of zo.

De dans is opwindend, sloom, hysterisch, cool, huiverend, tot de jongens in extase hun lichamen in de lucht lijken te werpen, hun blote bovenlichamen trillen van de spieren die strak gespannen staan op hun buiken die naar voren steken, hun ruggen hol, ze kijken in de diepte van de nacht en dansen, de rillingen lopen over mijn rug.

Nondeju , dit is geen dansen meer, dit is pure paradijselijke extase uitgevoerd door de mooiste mensen die ik ken.

Er komen meer mensen op de dansvloer, ook vrouwen, en in luttele seconden staat er denk ik wel honderd man te dansen, ze lijken te zweven, stampvoeten soms massaal allemaal tegelijk met de linkervoet, een stap naar achteren en dan de rechtervoet, de benen rond alsof je enorme

O-benen heb, het lichaam voorover gebogen met de handen in de zij, bammm, een grote klap, de hele menigte lijkt als bij toverslag in één seconde te draaien, hun billen draaien als elastieken rond zoals een kind met de hoepels draait, en daar gaat hun rug weer, hol, de ogen naar de sterren die alles op lijken te zuigen van dit kleine planeetje.

Ontroerd kijk ik ernaar en ben eigenlijk een beetje ontdaan; kan ik ooit zoiets leren, dit is majestueus.

Ik word door iemand om de middel geslagen, ik zie zijn gezicht, het is Nicolas, van oorsprong van metropool en woont hier al vier jaar “dance, cees, dance” ik kan niet meer terug.

Als een papieren servetje wordt ik opgenomen door de menigte, ik moet goed kijken hoe ze bewegen, er mee mee gaan, voor mijn gevoel zijn de bewegingen die ik maak rare stuntelige kronkels, ik brouw er niets van, ik geniet, whoww! De hele groep draait een kwartslag, honderden tegelijk, ik als laatste, hun lichamen zijn nat van transpiratie, de bruine huid glanzend in het licht van de maan en de gekleurde lampen, er bestaat volgens mij niets heter dan dit, dit is pure lust, extase.

Ik begin de controle over mezelf te verliezen naarmate ik meer controle over de dans krijg, de menigte slokt me gelukkig op en ziet niet mijn hopeloze pogingen in de maat te blijven, het stopt nooit, het kan niet stoppen, neee!!! laat het niet stoppen.

Plots veranderd de muziek, het is meer een schuifel, en als ik denk dat ik beter kan gaan wordt ik door iemand om mijn middel gepakt, ik kijk hem aan, een donkere jongen, natuurlijk een donkere jongen.

Wist het niet, na de dans blijkt het dat je opgepikt wordt voor de meest hete dans der dansen, ik was te laat het te ontwijken, je mag het niet ontwijken, het hoort bij de Caraïben, de cultuur.

In mijn hoofd tolt het, ik lijk te zijn verzwolgen door exotische dromen die echt gebeuren, ik voel de schop in mijn kruis, nee toch niet, ik kijk, het is het rechterbeen van mijn partner, mijn  been gaat tussen die van hem.

En dan, nondeju nogs toe, je danst, je danst niet met je voeten, je danst met je been, je beide benen wel te verstaan en je kont, je rug, je hoofd, maar niet je voeten.

Mijn kruis wordt gemasseerd door het rechterbeen van de jongen, en ik voel hem over mijn bovenbeen rijden, ik kijk beschaamd om me heen maar iedereen danst zo, zwoel, opwindend, lustig, hitsig!

De voeten zijn bij de eerste bewegingen van de dans al geplaatst, die veranderen niet meer, de voeten en de schouders zijn altijd in dezelfde positie, als aan de grond gelijmd.

Het enige wat beweegt zijn je benen die draaien, je kont die draait en wrijvende bewegingen maakt over het bovenbeen van je danspartner en je rug die zijn buik masseert, en je hoofd, dat zachtjes tolt.

Ik ben opgewonden, wie kan er nou niet opgewonden raken als je zo moet dansen, ik kan er niets aan doen, de jongen knipoogt naar me.

Toen kwam meester van Zanten’s verhaal me weer te boven “vermalijde bootsman, ga ze zoeken!”

Opeens wist ik het zeker, muiten!