Na de spinnen bij de deur verjaagd te hebben begeef ik me al vegend met een bezem op ooghoogte naar de keukenkastjes die niet hoger zijn dan 60 centimeter, en het daarop gelegen aanrecht, dit wordt rugpijn met koken denk ik nog.

De kastjes staan boordevol met allerhanden potjes en pannen, tientallen borden uit het jaar prik, en vast gesmolten suikerpotten en kruidenvaatjes, wat een bende.

We staan met een vrachtwagen met meubilair voor de deur en kunnen niet eens naar binnen omdat alles er nog staat!

Dat wordt dus opruimen en proberen de vrachtwagen uit te laden en de meubels maar onder de fruitbomen zetten voor een nachtje.

We beginnen vol goede moed te werken en zullen                   _________________________

 wel eens even die zooi opruimen, totdat er een oud                            .meteoconsult.

 potje te voorschijn komt “ he cees kijk eens, antiek!   Vrijdag  8 october 2004

Dit gaat de hele nacht door tot we op een oud            

 verroest ledikant in slaap vallen met onze                                wind zwak tot matig zuid.

 tandenborstels in een stenen lampetkan naast het bed. temperatuur rond de 28gr

De volgende morgen gaan we eerst naar de bakker en daarna weer aan de gang om toch eindelijk die zelfde avond ons huisraad naar binnen te slepen en uitgeput tussen spinnenwebben en zandkorrels een douche te kunnen nemen onder een oude plastic douchekop en een paar verrotte planken.

De wc lekt dus die vult alleen als je het kraantje open draait voor dat je gaat zitten, dan neem je de tijd om je behoefte te doen, en na het opstaan doorspoelen en het kraantje weer dicht doen.

Doe je het verkeerd, ga je eerst zitten en pas na je behoefte doorspoelen, dan heb je pech want je moet eerst de stortbak vullen door het kraantje open te zetten, dus sta je daar vijf minuten tegen je keutel aan te kijken tot de stortbak vol zit en je eindelijk kunt spoelen.

Het gasfornuis wat ik heb schijnt hier niet te werken, ik heb een aardgas fornuis en hier hebben ze alleen maar flessen gas, dus we zijn verplicht op het oude toestel te koken wat in de schuur staat.

Ik begin met het bakken en braden en al snel heb ik geen haar meer op mijn armen! Of de branders staan laag en pruttelt het goedje in de pan, of de branders staan zo hoog dat de vlammen langs de pan omhoog komen.

Na even zo getobt te hebben komt eindelijk de oplossing binnen waggelen door de krakende staldeur.

Het eerste wat me welkom heet zijn enorme spinnen die hun web overal in het huis hebben gemaakt, tot voor de deuren, van links naar rechts en boven naar onder toe.

De potten en pannen op het aanrecht lijken vast gehouden te worden door de spinraggen en het vet wat er onder kleeft.

We waren in Israel een aantal jaren geleden voor een bruiloft van een goede vriend en tijdens onze rondreis logeerde we in een klein hotel in het noorden waar de eigenaaresse het ontbijd serveerde met zelfgebakken broden, zelfgemaakte jam en vele andere lekkernijen uit de tuin, of die van de buren.

De kamers waren een lust voor het oog en vol met creativiteit van kunstenaars en oudheidkundige objecten.

“ zoiets zou ik ook wel willen doen, zei pierre toen.

We hadden niet in  de gaten dat het jaren zou duren eer we daar de kans voor zouden krijgen.

Een kleine advertentie bij een makelaar met een enorme eetlust, aan zijn omvang te zien, maakte pierre nieuwsgierig naar de oude boerderij niet ver van waar ik in een appartement woonde.

Een klein dorpje met enkel en alleen een bakkertje en verder alleen maar boeren, aan de doorgaande weg vanuit het noorden naar Bordeaux, de stad der wijnen.

Net aan het begin van het dorpje ligt een klein perceel met daarop een oude boerderij van omstreeks 1850, waarvan een deel al reeds na de tweede wereldoorlog is omgebouwd tot een nieuw woonhuis.

De eigenaarresse, een mevrouw die sterk dementerend is, woont waarschijnlijk bij een van haar kinderen in het diepe zuiden van frankrijk.

Pierre is direct verliefd op het pand met zijn enorme tuin en begint de onderhandelingen met de dikbuikige makelaar.

Na 3 maanden zijn we in het bezit van de  sleutel en is de familie van de mevrouw aan het ruimen, onder toeziend oog van ons, nieuwsgierige moderne mensen die in alles antiek of curiosa zien.

Steeds meer wordt er door de zonen, neven, of ander frans gebroed op de ene kant van de vrachtwagen gegooid, en steeds meer wordt er door ons aan de ander kant weer vanaf getrokken en verstopt in de ‘granche’

“laten we effe wat afspreken, zegt de oudste van het kinderijk, want zo komt die vrachtwagen nooit vol.

“wat wil je hebben en wat gooien we weg?

Volgens mij is het makkelijker als ze pakken wat ze nodig hebben, schoonmaken waar geveegd kan worden, en alles laten staan voor ons “we hebben toch ook spullen nodig voor in het gasthuis straks, zeg ik.

Dat alles zo precies opgevat werd was me toen niet duidelijk, maar nu, alle mensen !