Overdag wordt er door Ron en Hedi gewerkt rond de boerderij, Hedi is druk aan het

Luiken schilderen en Ron klimt nog eens op het dak om de regen buiten te houden.

Het aanzicht van het huis veranderd enorm door het schilderen van de luiken, het lichte blauw  staat veel gezelliger.

Tuseen de noeste arbeid door rusten de ‘vakantiegangers’ uit onder de bomen lekker in het zonnetje, hoogst waarschijnlijk met de wijn erbij, maar dat weet in natuurlijk niet want ik moet werken op de werf.

‘s avonds komt de buurman, Eric, en die verteld me dat de luiken zo mooi zijn geworden dat hij ze ook gaat schilderen.

Zondagmiddag lopen Pierre en ik even naar de buurvrouw (met die dikke……) om een krukje te brengen dat ik had belooft, en ze bied ons een glaasje aan wat ik echter afsla want Ron en Hedi zitten in de tuin en dat is nou eenmaal niet gezellig, en het is trouwens veel te lekker weer om binnen te zitten.

Na wat heen en weer gepraat halen we haar over om even te komen kijken wat we allemaal al hebben gedaan.

Ik trek mijn klompschoenen aan die ik bij de deur uit had gedaan en onmiddellijk geeft ze me te kennen dat dat geen nederlandse klompen zijn.

Ze foetert wat en loopt voor ons uit door de tuin naar het woonhuis.

Plots ziet ze Ron zitten met van die grote gele klompen aan en verteld me ‘dat is de holander met de klompen! Ze is pissig en ik weet niet waarom, maar dat zal niet aan mn klompen liggen denk ik.

We laten de buurvrouw het huis zien en de werkzaamheden die we hebben gedaan, inclusief de rommel die achter de boerderij ligt.

Ze had die afvalberg al gezien was haar opmerking.

Trots laat ik haar de luiken zien die Ron en Hedi hebben geschilderd, en prompt is haar antwoord eender als de eerste, ze had het al gezien.

Door de tuin wandelend vertelde ik haar dat ze niet meer haar gebvruikelijke route kon lopen naar ons huis ‘want ik heb een draad gespannen voor de druiven’ze knikt, ze had het al gezien.

Dit mens heeft alles al gezien !

Lachend vertel ik tegen de anderen in het engels dat onze aardige buurvrouw hoogstwaarschijnlijk bij het krieken van de dag zodra ik verdwenen ben naar mijn werk, de

heining door klautert, en om ons huis heen stiefelt om op haar gemak eens te gaan bekijken wat er zoal gedaan is.

Het viel me al op dat een week eerder ze me vroeg naar dat krukje dat bij de grange stond ‘of ik dat weg gooide’ ze had die die waarschijnlijk al opzij gelegd, daar leg ik allen maar spul neer dat ik wil bewaren, en dit krukje hoorde daar echt niet bij.

Maar goed, de dikbilbuurvrouw is er blij mee en ik hoop van harte dat ze er niet door heen zakt.

Uiteindelijk verteld ze me bij het verlaten van ons erf via de oprit, dat ze boos is omdat ik een “glaasje” afsloeg, en dat was niet aardig van me.

Ik kon er niets aan doen, onze visite zat in de tuin en dan kan ik me nou eenmaal geen deur verder een stuk in m’n kraag drinken, en al zeker nbiet met het heerlijk weer wat we hebben.

De buurvrouw zit altijd binnen, het gordijn is in de hoek nonchalant opgewaaid en daar kan ze precies doorheen kijken  de straat op in de richting van Andilly, het volgende dorp.

Binnen in het huis is het somber, donker, en het stinkt naar, tja, wat is dat eigenlijk voor een lucht…….

Er hangt een schilderijtje in een lijst en verder wordt kunst gezien als een uitgeknipte foto of een afgescheurde kalenderplaat met plakbandjes en spijkertjes aan de muur bevestigd.

De eenvoud en gemoedelijkheid doen me telkens weer als ik daar effe ben denken aan de weelde die we hebben en misbruiken in ons bestaan.

Simpel en vol geduld wordt er eten gekookt, en staat de tafel vol met het allerlekkerste voedsel dat je je maar kunt bedenken onder het romantische licht van een Tlbuis.

Pineau en wijn geven de bezoeker van de maaltijd een geweldige vrolijkheid en eetlust en met alle tijd van de wereld laat het men zich heerlijk smaken.

Wat een totaal andere wereld is dit toch.

We bellen Xavier maar eens of die weer eens wil komen om de rotzooi op te halen, want de afvalberg wordt toch wel heel erg groot onderhand.

Wordt vervolgd.