De boot wordt van het heuveltje geduwd naar het strand en handig als ze zijn leggen ze telkens weer een boomstronk achter de boot zodat hij over het hout glijd en de afstand naar het water gemakkelijk duwend aflegt.

Eenmaal water op de voeten duwen ze de sloep van de stammen af, draaien hem met de neus in zee en wachten op een golf ‘helaa hup’ roept een van de jongens, en met z’n vieren duwen de schelmen de boot een flink eind de branding in waar het opgeslokt lijkt te worden door de golven.

Hun spieren trillen, hun blote donkere lijven glimmen in de zon, en moeizaam wordt de boot steeds verder de zee in geduwd totdat de kiel vrijkomt van het zand, de eerste jongen springt in de boot en pakt de spanen

‘Helaa hup’ roept hij nog een keer en de andere drie schelmen duwen de sloep nog verder de branding in, tot hun middel in het water.

‘Helaa hup’ roept de jongen weer en dan zie ik de boot de neus omhoog gooien, de sloep staat bijna recht overeind, de jongen pakt de spanen en slaat een slag in de witte bruisende massa terwijl de drie andere schelmen over de spiegel klauteren.

Opgelucht haal ik adem, ze zijn er doorheen, nu nog de grote branding bij het rif en dan kunnen ze op weg naar de driemaster van de admiraliteit.

Uren later komen de schelmen terug en vertellen de boodschap van de admiraliteit “men wil met U praten”

“Zeg tegen de admiraliteit dat als ze me spreken willen dat kan, maar op vaste bodem, ze kunnen om het eiland heen varen en ten anker gaan voor Ste-Luce, daar is de zee rustig en weet ik een goede tafel.”

Als ik aan het einde van de dag weer thuis ben ontdoe ik een ananas van zijn jassie en leg hem opgesneden in een schaal in de koelkast.

Eerst een koude douche,  als pierre thuis is een lekker glaasje planteur met ijsklontjes en ananas om op te knabbelen.