In Trinité stop ik voor de eerste afspraak, en als ik later de stad verlaat ga ik een weggetje naar beneden waar ik al vrij snel spijt van heb, hoe kom ik weer boven?

Het loopt zo schuin naar beneden dat ik met beide voeten op het rempedaal sta om de auto te remmen en eindelijk beneden sta ik spontaan in het zand, gas op de plank dus anders is echt iedere kans op ontsnappen verkeken.

Ik kan niet stoppen en rij maar door tot ik bij een hut aankom waar ik stop en de auto parkeer.

De plaats is betoverend, enorme koningspalmen staan in het mulle zandstrand, sommigen wel dertig meter hoog, en de gedachte dat ik hier niet had moeten komen smolt als sneeuw voor de zon.

Ik heb een vreemde manier ontwikkeld om diefstal tegen te gaan, laat ik het je uitleggen, lees mee.

Dikwijls heb ik net als in andere grote steden autoruitjes in diggelen gezien met de beteuterde bezitter erbij jammerend om zijn paspoort, camera, of andere waardevolle dingen.

Aangezien ik een enorme hekel heb aan het meesjouwen van je hele hebben en houwen tijdens een wandeling, heb ik een grapje gevonden.

Ik parkeer dus mijn auto naast een grote palmboom na me verzekerd te hebben dat er geen kokosnoten in hangen die op m’n dak tetteren, en kruip met mijn spullen onder de auto zodanig dat niemand me kan zien, en leg de handtas met alles wat ik niet mee wil sjouwen op een beugel vlakbij de uitlaat.

Ze kunnen al m’n ruiten intikken, er is geen cent in het karretje te vinden, terwijl onder zijn buikie mijn hele vermogen hangt te bungelen.

Soms leg ik het onder de motorkap als ik op een drukke parkeerplaats sta, of als ik geen vieze kleren kan krijgen, maar zoals nu op het strand, heb ik toch alleen maar een short aan en kan ik de camera en de rest makkelijk opruimen onder de auto.

Ik klim wat over de rotsen en geniet van het uitzicht, en op de terugweg kom ik langs de bamboeman.

Makya is meubelmaker en gebruikt voornamelijk bamboe.

Op dit moment is hij bezig met een enorme tweepersoons hangmat, een verplaatsbaar meubel waar de hangmat van gevlochten kokos in hangt en geheel gebouwd is van bamboe.

Er is geen elektriciteit, geen lijm, geen lak, geen machines, allen twee handen en een hoofd.

Alles is gebonden, gaatjes worden met een mes geprikt, pennen houden de constructie op zijn plaats, de toekomstige bezitter kan tevreden zijn over een goed stuk vakmanschap.

Ik krijg van Makya een rondleiding over zijn erf, zijn huis is een hut op een platte rots, de trap is van bamboe, en ik baal ervan dat mijn auto een paar kilometer verderop staat met het fototoestel aan de uitlaatbeugel.

Man wat baal ik.