De boot wordt van het heuveltje geduwd naar het strand en handig als ze zijn leggen ze telkens weer een boomstronk achter de boot zodat hij over het hout glijd en de afstand naar het water gemakkelijk duwend aflegt.

Eenmaal water op de voeten duwen ze de sloep van de stammen af, draaien hem met de neus in zee en wachten op een golf ‘helaa hup’ roept een van de jongens, en met z’n vieren duwen de schelmen de boot een flink eind de branding in waar het opgeslokt lijkt te worden door de golven.

Hun spieren trillen, hun blote donkere lijven glimmen in de zon, en moeizaam wordt de boot steeds verder de zee in geduwd totdat de kiel vrijkomt van het zand, de eerste jongen springt in de boot en pakt de spanen

‘Helaa hup’ roept hij nog een keer en de andere drie schelmen duwen de sloep nog verder de branding in, tot hun middel in het water.

‘Helaa hup’ roept de jongen weer en dan zie ik de boot de neus omhoog gooien, de sloep staat bijna recht overeind, de jongen pakt de spanen en slaat een slag in de witte bruisende massa terwijl de drie andere schelmen over de spiegel klauteren.

Opgelucht haal ik adem, ze zijn er doorheen, nu nog de grote branding bij het rif en dan kunnen ze op weg naar de driemaster van de admiraliteit.

Uren later komen de schelmen terug en vertellen de boodschap van de admiraliteit “men wil met U praten”

“Zeg tegen de admiraliteit dat als ze me spreken willen dat kan, maar op vaste bodem, ze kunnen om het eiland heen varen en ten anker gaan voor Ste-Luce, daar is de zee rustig en weet ik een goede tafel.”

Als ik aan het einde van de dag weer thuis ben ontdoe ik een ananas van zijn jassie en leg hem opgesneden in een schaal in de koelkast.

Eerst een koude douche,  als pierre thuis is een lekker glaasje planteur met ijsklontjes en ananas om op te knabbelen.

De volgende plaats is Sainte-Marie, de hoofdstraat is van stoffig zand en een jongen klimt behendig in de palmbomen om de kokosnoten eruit te keilen in de richting van zijn moeder die ze op de bak van een pick-up gooit.

Het is hier waar de enorme driemaster van de admiraliteit voor de kust ligt.

“hebben ze noten nodig ?” schreeuwt de jongen van hoog uit de boom

Ik kijk omhoog en zie enkel vlagen van zijn rode shirt, hij is zo goed als opgeslokt door de bladermassa hoog boven de straat.

De straat is stoffig, de vissersbootjes liggen links en rechts op stukken boomstam te wachten, hun netten hangen te drogen over de gangboorden en spiegel.

Voor deze dag is de visserij weer gedaan, de buit is binnen en ligt op tafels te wachten op de kopers.

Al vroeg vanmorgen was er een sloep aan wal gemeerd om een flinke vis te komen kopen, “ze hadden de visser zien stoeien”, riepen ze naar me toen ze voorbij kwamen en op zoek gingen naar zijn boot.

Vanuit hun houten vissersboten die veelal met de spaan voortbewogen worden, vist men met een dikke lijn en haak, de hengel heeft men niet nodig.

Eenmaal beet zet je de haak scherp op een klos in de boot en ga je halen, net zolang totdat de vis kort bij de boot is en zijn strijd zwakker wordt door het uitputtende gevecht.

De visser had er een flinke klus aan gehad de enorme blauwe marlijn die hij aan de lijn had naar zich toe te trekken, en toen ze met drie man de vis aan boord moesten hijsen was de boot bijna omgekieperd.

De hele straat had even de adem ingehouden toen de vissers hun vangst naar de tafel sjouwden waar ze aan de slacht begonnen.

Ik kijk er even naar maar ben snel verdwenen als de bloederige massa zich ene weg baant door de snede in de buik van het dier.

Ik kan er niet aan wennen, kan er nooit aan wennen denk ik, iets doden is voor mij een onherroepelijke misdaad, of dit nu met vissen of met jagen gebeurt.

Nee, ik ben geen vegetariër, U hebt toch kunnen lezen dat ik de ribben van de barbeque van obama graag lust.

Op dit terras hebben in '90 de president van Frankrijk en Amerika elkaar een hand gegeven onder toeziend oog van de hele wereld.

(lekker belangrijk)